(Bron: Schaatsen.nl)

Wat is het nou? Op het scherpst van de snede, of over de grens? De meningen over de bijzondere afloop van de sprintfinale op de 500 meter inlineskaten van het Daikin NK op de baan voor mannen zijn en zullen voor altijd verdeeld blijven. “Maar het was wel spektakel, of niet. Dat willen de mensen toch?”, stelt Rémon Kwant, een van de hoofdrolspelers en tegelijkertijd de grote schlemiel in de klucht, niet veel later vast. Daar is geen woord van gelogen.

De feiten, of misschien is de omschrijving ooggetuigenverslag beter op zijn plaats. Want niemand die direct betrokken is geweest bij de al dan niet geoorloofde haasje-over praktijken in de slotronde van deze 500 meter, kan met honderd procent zekerheid zeggen dat zijn of haar versie van de gebeurtenissen de juiste is. Iedereen maakt er een verhaal van, en dat verandert al gauw in een soort waarheid.

Maar goed, die koersbewegingen, geregistreerd vanachter de boarding boven in de bocht waar het plotseling tot een clash kwam tussen Rémon Kwant en Glenn Nijenhuis: bij het klinken van de bel katapulteert Kwant zich op het rechte eind diagonaal naar de binnenkant van de bocht. Hij ziet daar de ruimte om de koppositie in te pikken en zo zijn titelkansen te vergroten. Nijenhuis’ intuïtie is identiek. De Heerdenaar zoekt ook de kortste route over het asfalt, met tot gevolg dat de twee elkaar binnen een paar meter raken. Kwant duikt in elkaar, in de hoop als een onzichtbare schicht langs Nijenhuis te schieten.

Dan zijn er zwaaiende armen, er wordt een lijn overschreden die toegang verschaft tot sowieso verboden gebied, en een man recht de rug, steekt vertwijfeld (of met veel misbaar?) zijn armen in de lucht en houdt verder de benen stil. Voor Nijenhuis hoeft het niet meer. Nog 180 meter of zoiets. Kwant ploegt verder, houdt de broers Rick en Kay Schipper achter zich en drukt zijn voorste skeeler met een triomfantelijk gebaar als eerste over de streep. Hij is kampioen. Of anders gezegd: hij waant zich kampioen.

Het is kortstondig geluk. De jury dromt samen op het middenterrein. Zeven, acht mannen en vrouwen buigen zich met elkaar over de vraag wat ze allemaal hebben waargenomen. ’n Lastige klus, dat is duidelijk, maar er komt een verdict. “Rémon Kwant wordt gediskwalificeerd”, roept de speaker. “En de andere drie rijders zullen opnieuw starten.” Het zijn mededelingen met hetzelfde effect als olie op een vuur. De discussies laaien op, en hier en daar raken sommige mensen al vlug tamelijk oververhit.

Kwant praat met de jury, zijn vader beweert dat de regels niet worden nageleefd, maar begrijpt weldra dat er aan de uitsluiting van zijn zoon niets meer zal veranderen. Zo ben je de koning van het NK (2021, drie titels), zo moet je de twee zilveren medailles (200 en 1000 meter) koesteren. Hij kan nog lachen. Al is-ie het niet eens met de gang van zaken. Want is het zo erg geweest?

“Ik denk dat het best een faire race was en op de grens van het toelaatbare”, verklaart Kwant. “Toen ik Glenn inhaalde aan de binnenkant, had ik meer snelheid. Het was de enige mogelijkheid om hem voorbij te gaan. Tja, wat moet je doen als je meer snelheid hebt? Remmen, rechtop gaan staan? We reden naar de bel, en er was ruimte binnen, ik versnelde voluit richting de bocht bij na de finish. Glenn zag me en ging ook naar de binnenkant, wat logisch is, want dat was de betere lijn. Ik zei tegen de jury: wat is de reden van mijn DSQ? Er gebeurden verschillende dingen, maar ze gaven als verklaring dat ik over de lijn was gegaan.

Op dat moment dacht ik: ik zou niet weten welke kant ik anders had moeten opgaan. Uiteraard zag ik ook wel dat ik de lijn over ging. Door me zo klein mogelijk te maken en mijn handen bij me te houden wilde ik het contact beperken. Maar Glenn kwam naar me toe, zocht contact en gleed vervolgens naar buiten. Ja, dat gebeurde vanzelf, omdat een asfaltbaan glad is. Het was kak en hij had er nadeel van. Maar het was geen bewuste actie. Ik blijf me nu afvragen: wat had ik anders moeten doen? Het is een race, je moet inhalen, buitenom kon niet. Daar bevond Glenn zich, dus dook ik binnendoor omdat ik dacht dat het kon. Maar het gaatje werd dichtgegooid. Volgens mij was Glenn er wat te laat mee. Ach, dit is strijd op het randje wat topsport zo mooi maakt…”

Neemt niet weg dat Nijenhuis het liever anders had gezien. Wat heeft hij, net hersteld van corona die hem momenteel slechts sporadisch in staat stelt tot het gaatje te gaan, nou aan een herkansing? Niets, zo blijkt. De race met de twee Schipper-broers eindigt in een een-tweetje. Brons is niet eens een troostprijs. “De eerste finale lag ik in kansrijke positie, en had het gat aan de binnenkant van de bocht afgeschermd. Je zou heel veel snelheid moeten hebben om daarin te kunnen zodat je mij nog voorbij zou kunnen steken. Rémon zette ’m gewoon ernaast. Toen we de bocht in vlogen, zaten we al op de lijn. Ik voelde een hand op mijn heup die me langzaam maar zeker naar buiten duwde, naar de tweede lijn. Dan ben je klaar. De eerste reactie was er een van boosheid. Je kent als sprinter de vieze trucjes. Zodra iemand zijn hand op je heup legt, drukt hij je de bocht uit”, zegt Nijenhuis.

“Of hij het expres deed, weet ik niet. Sprinters hebben reflexen in dergelijke situaties.
Ik vloog naar buiten en dacht: krijg de pleuris. Ik stop ermee. Rémon overschreed ook de lijn, hij deed meerdere dingen die niet konden. De herstart? Die was puur voor het principe. Ik wilde me ook niet direct gewonnen geven. Er kon altijd iets onverwachts gebeuren. Even probeerde ik het gevecht aan te gaan, maar in de laatste ronde was de batterij vlug leeg. En ik had niet een, maar twee Schippertjes die me links en rechts om de oren vliegen. Daar kan ik niets lelijks van vinden. Die jongens hebben goed gereden.”

En Kay Schipper is de man. Maar daar hebben weinigen het nog over. 

(Bron: Schaatsen.nl)

Bij Rémon Kwant was vrijdagavond in Achterveld, tussen de regenbuien door, een voorzichtige glimlach op zijn gezicht te ontwaren. Met de prolongatie van de Nederlandse inlinetitel op de one lap, had hij eindelijk de bevestiging dat de vele trainingsuren dit seizoen niet voor niets zijn geweest.

“One lap hoort een snelle finale te zijn. Ik bedoel: het gaat om een sprint. Natuurlijk is een uitdagend parcours leuk, maar bij een sprint wil je het gevoel naderhand hebben dat je volle bak bent kunnen gaan. Niet dat je na een bocht al moet inhouden. Het was gelukkig droog, het asfalt superslecht. Niettemin heb ik geprobeerd vol gas te gaan, zonder er tactiek bij te gebruiken”, sprak Kwant die in de eindstrijd van het eerste onderdeel op Daikin NK inlineskaten op de weg Glenn Nijenhuis (tweede), Rick Schipper (derde) en Jelmar Hempenius was voorgebleven.*** Glenn Nijenhuis, 2e in de uitslag: “Rémon had zo’n superpikstart, waardoor hij voor me de eerste bocht in kon gaan. Hij hield me wat op, in de hoop dat de derde rijder buitenom zou komen en tussen hem en mij zou rijden na de bocht. Toen heb ik hem twee meter voor me uit geduwd, omdat ik wel m’n tweede positie wilde vasthouden. Zo werd het echt een tactische race tot de laatste bocht waarin ik een goede sprint wilde opzetten om hem alsnog te passeren. Maar het was te laat. Zonde. Jammer dat er tussen de halve finale en de finale slechts vijf minuten tijd was om wat te herstellen (vanwege de dreiging van een regenbui, red.). In dat opzicht was hij in het voordeel, omdat Rémon z’n inhoud veel beter is. Ik stond nog met volle benen aan de start.”

“Deze titel telt, hoor”, benadrukte hij. “Ik won eerder in Wolvega en Haulerwijk wedstrijdjes, zonder me te kunnen vergelijken met de andere nationale toppers. Ik heb qua training heel erg lopen zoeken aan het begin van het seizoen, met tot gevolg dat ik in een situatie belandde die me niet erg bekend voorkwam. Ik presteerde niet wat ik behoor te kunnen. Daarom had ik op weg naar dit NK – maar ook zeker volgende maand op de baan in Rijssen – het idee dat ik wat moest rechtzetten. Dat het me ook hier in Achterveld lukt, doet me goed.”

Sinds de voorbije winter is de 27-jarige Kwant noodgedwongen volledig op zichzelf aangewezen. “Als junior en gedurende de eerste jaren op de skates trainde ik met de nationale selectie. Dat was een goede groep, met Michel en Ronald Mulder onder anderen, en er waren resultaten. Tot 2018 liep het prima, daarna draaide de KNSB de geldkraan dicht en viel alles weg. Ik wist niet wat ik moest. Er waren geen commerciële ploegen en ik kwam in het Gewest Friesland bij Valentina Berga terecht. Dat was een bewuste keuze: ik wilde graag met haar trainen.”

“Het werd echter snel duidelijk dat die groep helemaal was ingericht op junioren, terwijl ik op dat moment al ervaring had van EK’s en WK’s. Kortom, mijn doelen lager hoger dan de NK’s die het eindstation voor de junioren waren. Daarom koos ik mijn eigen weg, waarbij Valentina me wel van trainingsschema’s bleef voorzien. Ze zette daar een punt achter na de EK van 2021, ik denk omdat ze het niet prettig vond iemand een-op-een te begeleiden terwijl ze ook bondscoach is.”

“Deels door deze situatie moet ik nu dus alles zelf doen”, vertelt Kwant verder. “Ik heb geen trainer die me een beetje richting geeft. Ik ben 27 en ga geen tien seizoenen meer door. De afgelopen jaren heb verschillende manieren van trainen aangereikt gekregen, daar put ik een beetje uit. Het jammer dat je er voor je gevoel alles aan doet. Negen van de tien keer sta ik alleen op de skeelerbaan voor een training. Dat is niet per se leuk; ik train ook het liefst met anderen. En zware trainingen zijn niet leuk, tenzij je resultaten behaalt…, dan heb je het ervoor over.”*** Rick Schipper, 3e in de uitslag: “Je hebt niet vaak zulk slecht asfalt in dit soort wedstrijden. Het was stuiteren door de bochten. Met acht wielen valt dat al niet mee, maar als dan de helft bezig is met stuiteren in plaats van sturen, dan word je in de mogelijkheden beperkt. Ik kan wel driften op acht wielen, wanneer de situatie erom vraagt. Wanneer het echter onbetrouwbaar begint te worden, met dranghekken op het einde van de bochten, dan word ik weerhouden om nog wat extra’s te proberen. Ik kwam met een leeg gevoel over de streep, ondanks de bronzen medaille. Nee, dit was niet heel lekker rijden.”

“Dit is puur liefhebberij. Of je wilt plezier hebben in je trainingen, óf je wilt resultaat zien. Als het allebei matig is, wordt dat balen. Ik geloof dat het straks kan worden rechtgetrokken. Vorig jaar werd ik tweede en derde op de EK, het jaar ervoor was er geen EK en in 2019 werd ik vierde. Ik zit tegen de top aan en ook bij de junioren eindigde ik vaak als vierde of vijfde. Ik wil graag Europees kampioen worden en daarom moet er een stap bij, denk ik dan. Dan is het nu het moment daar een gooi naar te doen.”

“Ik heb de nodige ervaring opgedaan en ben bewust naar buitenlanders gegaan om te horen en te zien hoe zij trainen. Dat kon ik voorheen nooit omdat het me aan tijd ontbrak. Dit voorjaar bezocht ik Siena (Ita) en Lagos (Por). In Italië kon ik twee keer een week trainen met Duccio Marsili, de vice-wereldkampioen one lap en de Europees kampioen op hetzelfde nummer. De omstandigheden waren geweldig. Mooi dat zo iemand open staat om je te laten meetrainen. Ik voelde me welkom bij de club, maar ook bij zijn familie thuis. Als je zo close contact kunt hebben met concurrenten, zonder dat er persoonlijke strijd is, vind ik best bijzonder. Duccio is echt mijn directe concurrent. Als het kan, ga ik deze zomer nog een keer op bezoek. Want ik heb er alles voor over om de Europese titel te pakken.”

(bron: Schaatsen.nl)

Het pistetoernooi van de WK Inlineskaten Colombia heeft de Nederlandse ploeg geen medailles gebracht. De laatste dag van het toernooi eindigde in mineur nadat Rémon Kwant in de kwartfinale van de 500 meter gedeclasseerd werd. De Drent kreeg zijn straf omdat hij in de laatste ronde een Indiër had gehinderd.Foto : Neeke Smit

Dankzij een overwinning in de voorronde stond Kwant er prima voor. In de kwartfinale kon hij echter niet aanhaken bij Ricardo Verdugo uit Chili. Om de tweede plek te verdedigen hield hij zich breed om ervoor te zorgen dat zijn tegenstanders hem niet konden passeren. De eerste twee plekken gaven immers recht op een plek in de halve finale. Tijdens het verdedigen van de positie week Kwant dermate van zijn lijn dat de jury hem daarvoor bestrafte. 

In 2017 kostte een soortgelijke actie Pedro Causil de wereldtitel. De Chileen Lucas Silva profiteerde en kaapte het goud weg. De Colombiaan revancheerde zich een jaar later in Heerde en greep ook in 2019 in Barcelona het goud. Maandag eindigde hij als tweede achter zijn landgenoot Edwin Estrada. 

Bij de vrouwen strandde Lianne van Loon in de kwartfinale. De overige vrouwen offerden hun kansen op de aflossing op om de Goudse meer rust te gunnen. De aflossing stond immers in het schema direct na de voorronde en vlak voor de kwartfinale gepland. Ook andere landen kwamen niet aan de start van de aflossing. Omdat de mogelijkheid om af te melden ontbrak, waren de landen niet van elkaar op de hoogte dat ze niet zouden starten. Een gemiste kans op een finaleplaats en misschien wel een medaille. 

De beste uitslag van het toernooi kwam op naam van eerstejaars junior Patricia Koot. De zeventienjarige Sassenheimse kwam zondag nog hard ten val op de afvalkoers, maar wist zich voor de 1000 meter van maandag goed op te lappen. Dankzij een zeer snelle halve finale plaatste ze zich voor de eindstrijd. De Colombianen maakten er wederom een zware race van, waardoor Koot zich niet in de strijd om de medailles kon mengen. Een zesde plaats was het hoogst haalbare. 

Meer over de WK Inlineskaten is hier terug te vinden.