(bron: De Stentor/Marek Veurtjes)
Als inlineskaten op een dag je baan opzeggen en bij één van de grootste concurrenten in het Italiaanse Siena in huis gaan wonen: meervoudig Nederlands kampioen Remon Kwant (28) uit Koekange deed het. Al had hij wel een zetje nodig
Wat maakt deze opoffering – zonder baan en ver weg van jouw familie en vriendin – waard?
Rémon Kwant: ,,Ik wil Europees kampioen worden, met dat doel sta ik op en ga ik naar bed. Wel probeer ik van dit avontuur te genieten, niet alleen maar met dat ene doel bezig zijn. Het kan zijn dat het hele project slaagt, ook al win ik het EK niet.. Misschien knoop ik er wel een jaar aan vast, als blijkt dat ik langer nodig heb om aan de nieuwe manier van trainen te wennen. Het is heel anders dan in Nederland, alleen al door de krachttraining ben ik kilo’s aangekomen. En dat is echt geen vet.”
Je vriendin gaf je uiteindelijk het duwtje dat je nodig had?
,,Zij had het eerder door dan ik dat dit het perfecte moment was om volledig voor de sport te gaan. Aanvankelijk wilde ik twee dagen in de week blijven werken als kandidaat-notaris, en de rest van de tijd aan de sport besteden. Maar ik zat aan mijn laatste tijdelijke contract, met een nieuw contract of nieuwe baan afbreuk doen aan mijn sportieve ambities. Daar kwam bij dat ik mij schuldig voelde, omdat ik door de weinige werkuren collega’s opzadelde met extra werk. Ik trainde vaak alleen, doordat er geen programma was vanuit de bond. Ik zocht vaak buitenlanders op, maar klooide vooral aan. Dat wilde ik niet meer.”
Wat heeft concurrent èn vriend Duccio Marsili, naast drie keer goud op de World Games, wat jij niet hebt?
,,Op elk vlak is hij een stapje beter. Hij is op alle vlakken goed, dat makt hem één van ’s werelds beste sprinters. In Italië moet je ook in trainingen op de limiet rijden, terwijl je in Nederland leert reageren op de mensen achter je en zo zuinig mogelijk rijden. Als er dan vol wordt aangegaan, schrik je. Ik train nu bij één van de beste clubs van Italië, die structureel kampioenen aflevert. Er leiden meerdere wegen naar Rome, dat voor mij nu niet meer zo ver weg is, haha. Het is alleen de vraag of het voor mij de juiste weg is, maar daar heb ik wel vertrouwen in.”
Hoe bevalt het als Drent midden in een Italiaanse familie?
,,Het is wennen. Marsili’s moeder wordt al boos als ik de tafel afruim. Dat hoort een man niet te doen, volgens haar. Ik hoor mij te concentreren op mijn sport, vindt ze. Als ik zwaar getraind heb en wat stiller ben aan tafel, zeggen ze dat ik gerust naar bed mag gaan, dat zij wel opruimen. Voor mij is dat niet normaal. Zodra de lunch klaar is gaat zijn moeder alweer de keuken in voor het diner, alles draait om goed eten. Marsili is een heel lieve jongen. Toen ik hem vroeg of ik mee kon trainen bij hun zei hij meteen ‘kom maar langs, ik ben er wel’, en vervolgens was het ook geen probleem om bij hem te verblijven.”
Neem je het de Nederlandse bond kwalijk dat het skeeleren een ondergeschoven kindje is, en deze stap nodig is?
,,Ik heb nog meegemaakt dat we wereldkampioenen in de nationale selectie hadden. We zijn in een steil afgedaald naar waar we nu staan, met allemaal eenlingen, en moeten zo goed als opnieuw beginnen. De bond zegt dat er een nieuw plan komt voor de jeugd, maar dat wordt telkens vooruitgeschoven. Voor mij moest er iets veranderen, anders was het te laat. Het gebrek aan geld komt volgens de bond omdat we geen olympische sport zijn. Als ik in mijn eentje een sponsorbudget kan regelen voor Italië, wat overigens nog niet helemaal rond is, dan kan het niet bestaan dat een grote sportorganisatie als de KNSB geen sponsoren kan vinden voor het skeeleren. Het is maar net hoe je het verkoopt. In coronatijd reden we letterlijk voor een reep chocola, omdat het prijzengeld naar testen ging. Dan vraag je je wel af: wat zijn we met zijn alleen aan het doen?”
